Wat doe je als er iemand zwaait?
Ook zwaaien?
Zo vertrok ik op een blauwe maandag vanop een netwerkvergadering van ondernemers naar een zakelijke afspraak een eindje verderop (lekker combineren hè, niet alleen goed voor de natuur - minder schadelijke uitlaatgassen - tevens ook goed voor mijn agenda).
Mijn gps had ik ingesteld om mij via de snelste route tot bij mijn afspraak te leiden. Ik begaf me hier en daar op onbekend terrein maar het gebonk van die beruchte Vlaamse betonbanen ten spijt, volgde ik wel netjes het witte lijntje op het scherm van mijn navigatie.
Het zonnetje scheen en gaf meer warmte dan verwacht. In zekere zin genoot ik van mijn ritje terwijl ik de zaken die tijdens de eerdere vergadering zijn gezegd geweest, nog wat liet bezinken.
'Ik ben nogal, wat ik noem, een 'spiegelrijder', ik kijk nl. veel in mijn spiegels terwijl ik met de auto rij.'
Ik ben nogal, wat ik noem, een 'spiegelrijder', ik kijk nl. veel in mijn spiegels terwijl ik met de auto rij. Kwestie van te weten waar het verkeer rondom me zich bevindt. Zo krijg ik gaandeweg in de mot dat één van de ondernemers van vanochtend achter mij rijdt en dit al gedurende een hele tijd.
Een eind verderop staan we beiden voor het rood licht, hij netjes achter mij. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel, steek mijn hand op en zwaai naar hem. Hij antwoordt met een glimlach en zwaait terug. Van in mijn ooghoeken zie ik een lichte vrachtwagen van een parking rechts de baan oprijden en me dwarsen. Ik kijk naar de 2 mannen voorin terwijl ze me passeren om op de tegenovergestelde rijbaan te geraken. De man aan het stuur hangt met zijn arm uit het open raam (het is immers warmer dan verwacht, weet je nog) en... is duchtig aan het wuiven.
Eerst denk ik nog dat hij me bedankt en zich in zekere zin verontschuldigt dat hij mijn baan kruist. Een moment later daagt het me dat ik wel diegene ben die voor een rood licht staat te wachten waardoor hij zich helemaal niet hoeft te verontschuldigen en mij al minder hoeft te bedanken.
Wat doet die dan wel? Juist, ja! Mijn armgezwaai duchtig beantwoorden met zijn armgezwaai!
Ik denk dat ik vrij verbaasd heb zitten kijken naar zijn arm- en handbewegingen en terwijl ik de situatie probeer te begrijpen, forceer ik mezelf om die man nog snel een vriendelijke lach toe te werpen zodat die zich niet al te gegeneerd hoeft te voelen om wat hij net deed.
Wat er dan gebeurt bij mezelf is één en al uitbundigheid, een geweldig amusante lach achter het stuur, alleen in mijn wagen. Het voelt me goed om de spontane reactie van de mensen rondom te ervaren: een simpele zwaai, ook al was dat niet de bedoeling geweest, daar kan een mens al gelukkig van worden. Fantastisch, toch?