Op stap met Sergio Herman
Het was een mooie nazomerdag, de zon scheen, bijna blauwe hemel en een tof sfeertje dat er hing in het dorp waar we op wandel waren, Sergio Herman en ik. Je kent hem wel, de flamboyante Nederlandse kok met zijn lekker gespijsde en welbespraakte woorden die een gerecht op een bord kan omschrijven als het was dé meest unieke smaakervaring die je ooit van je leven gaat nemen in je leven. We keuvelden wat rond en terloops vertel ik hem over een gerecht dat ik enkele dagen voordien op restaurant had gegeten. Ik wilde wel eens weten wat hij vond van de gedachte alleen al: ik beschreef hem het diepe soepbord dat me werd voorgeschoteld met daarin een coulis van vis en zeevruchten, waarop een mooi gedraaid hoopje met lange slierten zwarte pasta lag te blinken. Inderdaad, zwarte pasta! Vermits er ook inktvisjes in verwerkt waren, lachten we er aan tafel nog mee dat de pasta zwart is geworden van de inkt van die visjes. Die opmerking zorgde er wel even voor dat ik wat terughoudend naar mijn bord keek, want het was niet bepaald mijn bedoeling om inkt te gaan opeten.
Anderzijds, zwarte pasta had ik nog nooit gegeten en net dat daagde me uit. Alsof Pipi Langkous als een soort alter ego van mij naar buiten kroop en zei: "Dit heb ik nog nooit gegeten dus ik zal het wel lusten!" Toegegeven, het was een iet of wat 'veilige' keuze. Het is niet dat ik een pastavreter ben maar een pastaliefhebber ben ik alleszins wel! De voorliefde voor pasta is trouwens zeer goed van pas gekomen tijdens mijn wielercarrière(s), waar ik meerdere keren voldoende koolhydraten diende in te slaan. Njam, njam...
'Vermits er ook inktvisjes in verwerkt waren, lachten we er aan tafel nog mee dat de pasta zwart is geworden van de inkt van die visjes.'
Op restaurant ga je - wat mij betreft - een drietal ervaringen ondergaan. Eerst is er de keuze die je maakt voor wat je gaat eten: kies je iets dat je niet kent, ga je voor iets dat je zeker wel kent of speel je op veilig zoals ik en neem je iets dat je nog niet in die combinatie hebt gegeten maar waarvan je wel weet dat je alles wat erin wordt gebruikt, wel lust? Een niet te onderschatten gegeven hier, geeft het je keuzestress of ga je resoluut op je doel af? Wanneer je je bord dan voorgeschoteld krijgt, schieten al je zintuigen tegelijkertijd in de startblokken, in tegenstelling tot de eerste ervaring waar je je dient te baseren op je eerdere ervaringen en percepties. Eens je alles goed in je hebt opgenomen, neem je je eerste hap. Bam! Weer een explosie van geuren en smaken in je mond. Dit is het moment waarop je je mede-tafelganger(s) inlicht over hoe het je bevalt. Deze drie ervaringen is in mijn ogen de totaalervaring die je telkens (onbewust) weer opzoekt wanneer je op restaurant gaat.
Is er bij jou ook zo'n totaalervaring waar je (mogelijk onbewust) steeds naar op zoek gaat of jezelf in uitdaagt en merk je dat je daar wel eens tegen je eigen limieten aanbotst waardoor je jezelf als het ware afremt en je (ambitieuze) doel niet verder kunt bereiken? Of heb je er gewoonweg niet voldoende zelfvertrouwen voor? Maak dan gerust een eerste verkennende afspraak en we praten verder.
Smakelijk,
Ine
PS: wil je nog weten wat Sergio Herman vond van het gerecht? Hij vond het 'best wel spannend' en stelde nog een heleboel vragen naar smaak, kleur en wat het met me deed (de totaalervaring, weet je wel). Wat hij er écht van vond, vraag ik mezelf tenslotte ook nog af. Daarop gaf hij immers geen antwoord meer want ik ontwaakte uit mijn slaap ;-)