Met een schreeuw je grenzen stellen

Wil je je grenzen stellen, dan is het uiteraard zaak om eerst te weten waar je eigen grenzen liggen. Voor de een ligt die wat korter of verder dan de ander en iedereen heeft het recht om op zijn eigen manier om te gaan met zijn eigen grenzen. Even tussendoor en vooral vermits er ook sporters zijn die deze blog lezen: het gaat hier om de emotionele grenzen, niet de fysieke ;-)

De emotionele grenzen dus.

'Bij je emotionele grenzen gaat het om het aanvoelen waar die liggen. Eens je dat weet, ben je beter in staat om die aan te geven aan de andere(n) waarmee je in contact komt.'

Allez vooruit, een vakantieverhaal als voorbeeld, in juli kan dat wel:
toen de kinderen nog klein waren, waren we eens met hen op reis in Zuid-Afrika. Een prachtig land vol natuur en wilde dieren, maar evengoed dieren die we hier bij ons ook kennen. 

Tijdens een wandeling door een bos zat één van onze dochters in de nek bij haar papa. Vanop die hoogte keek ze haar ogen uit, ze zag immers een heel pak meer dan wanneer ze zelf rondliep op de begane grond. Ze vertelden elkaar wat ze zagen, stonden al eens stil om iets beter te bekijken en hielden zo elkaar dus op de hoogte. 

Papa stapte rustig verder tot op een moment dat er een schreeuw galmde door het bos. Dieren sprongen weg, vogels zochten andere oorden op. Wat was er gebeurd? Onze dochter was plots oog in oog komen te staan met een spin die een mooi web had gebouwd - het was eigenlijk wel fascinerend hoe die dat had gedaan - en er haar nestje van had gemaakt om zo insecten te kunnen vangen. Zo'n grote prooi als het hoofd van een kind, daar had ze zich waarschijnlijk ook niet aan verwacht... 

Gelukkig hield papa onmiddellijk stilstand, vooral geschrokken van de schreeuw van onze dochter in zijn nek, zodat er geen contact is geweest en onze dochter geen enkele aanraking met de spin noch het web moest ervaren.

Wat is hier nu de moraal van dit verhaal?
Bij je emotionele grenzen gaat het om het aanvoelen waar die liggen. Eens je dat weet, ben je beter in staat om die aan te geven aan de andere(n) waarmee je in contact komt. Onze dochter heeft onmiddellijk haar grenzen aangegeven door middel van die luide schreeuw - toegegeven, in een eerder normale interactie met iemand anders kan je dat uiteraard op een andere, wellicht betere, manier doen... - en het belangrijkste in heel dit verhaal is dat haar papa haar grens heeft gerespecteerd door onmiddellijk te stoppen en na te gaan wat er scheelde.

Besef je zelf ook dat je moeite hebt met het aangeven van je grenzen, belemmeren die jou in jouw verdere carrière of weet je niet op welke manier je die kan laten respecteren? Neem dan gerust eens contact op voor een vrijblijvende kennismaking, lees eventueel ook de pagina over de assertiviteitstraining die ik geef en wie weet heb je nadien ook een spannend verhaal te vertellen met betrekking tot het stellen van je grenzen.

Fijne zomerdagen,
Ine