Is sporten vanuit emotie een goed idee
Sporten is in het algemeen goed om je gezondheid op peil te houden. Het is al meermaals bewezen dat wanneer je fysiek sterker bent, je mentaal ook sterker staat. Als mental coach kan ik wat dat betreft alleen maar aansluiten bij de algemene regel: sport om je gezondheid op peil te houden. Anders ligt het wanneer je gaat sporten vanuit emotie. Emoties kunnen je hele innerlijke huishouding in de war sturen waardoor je een andere reactie maakt op wat je tegenkomt. Praten we over emoties, dan gaat het over verdriet, angst, boosheid, enzovoort. We maken ons allemaal wel eens boos over iets, zijn bang voor iets of hebben verdriet over iets. Deze emoties kunnen echter zo hard op de voorgrond komen, dat je er helemaal van onder de voet bent en niet meer weet wat je ermee moet aanvangen of hoe je je best gedraagt. Je gedrag wordt immers volledig bepaald door die (hevige) emotie... en daar knelt het schoentje... In feite kan je stellen dat op een moment dat emoties de overhand nemen, ze ook bepalen hoe je je gedraagt en dus ook bepalen tot waar je zal gaan. Met andere woorden, tot hoever ga je fysiek mee?
Hier en daar lees je wel eens van die verhalen dat iemand een sportieve uitdaging aangaat - een col x-aantal keren oprijden, een marathon lopen, een berg beklimmen, enz. - om bijvoorbeeld een overleden familielid te eren of om een bepaalde ingrijpende levensgebeurtenis van zichzelf te kunnen verwerken. Daarbij is het belangrijk om goed te worden begeleid zodat er geen stappen worden overgeslagen en je jezelf niet nog erger afmat en fysiek ver over je eigen limiet gaat dan je kan. Ben je in dit geval niet gewend om zo'n fysieke uitdaging aan te gaan, dan liggen blessures om de eerste de beste hoek te loeren.
Blessures zijn ook bij goed getrainde sporters het eerste dat als gevaar dreigt wanneer je emoties de bovenhand laat nemen tijdens het sporten. Waar ik graag nog verder bij stilsta in deze blog, is voornamelijk wanneer je als (top)sporter tijdens je sportcarrière te maken krijgt met een ingrijpende gebeurtenis en je je sport wenst te gebruiken om dit mee te verwerken. Een overlijden, een echtscheiding, een brand, noem maar op... het zijn van die dingen die krachtige emoties kunnen teweegbrengen waar je mogelijk niet meteen een antwoord op weet. Kan je je sport gebruiken om daarmee om te gaan, zonder dat je jezelf daarmee in 'gevaar' brengt, doe het dan gerust. Sport kan helpen om die muizenissen in je hoofd op een rij te zetten en zo de daarmee gepaard gaande emoties te bekoelen. Let er evenwel op dat je jezelf niet zodanig uitdaagt en naar dat spreekwoordelijke gaatje toedrijft vanuit emotie want dan ligt er ook voor jou een of andere blessure op de loer. Je bent dan immers mogelijk niet meer in staat om vanuit zelfregulatie je lichaam goed aan te voelen zodat je op de juiste manier reageert. Die zelfregulatie valt ook weg wanneer je in competitieverband plots zou worden overspoeld door een (negatieve) emotie: je 'voelt' niet meer, je 'wilt' enkel nog en vanuit dat willen kan het zelfs - heel extreem - ervoor zorgen dat je niet alleen jezelf maar ook je medesporters in gevaar brengt. Opnieuw, vanuit het gedrag dat eruit voortkomt.
Het leest misschien als pessimistisch of extreem, beschouw het eerder als realistisch. Wees realistisch in wat er met je gebeurt wanneer je emoties ervaart. Zelfregulatie is cruciaal zodat je je eigen lichaam weet aan te voelen en weet wat er met je gaande is wanneer emoties opduiken. Tenslotte, om de vraag in de titel te beantwoorden of sporten vanuit emotie een goed is, zeg ik alvast: ja, wanneer je in staat bent om met zelfregulatie om te gaan, en nee, wanneer je jezelf (en vooral ook anderen) in gevaar kan brengen.
Liefs,
Ine