Hij keek me aan met zijn prangende ogen

Zuid-Afrika zit vol met wilde dieren, de meesten wat meer afgebakend in hun eigen territorium, anderen nog wat wilder in de vrije natuur. Als toerist word je sowieso wat aangetrokken door al de fauna en flora en zoek je ook de parken en plaatsen op waar je naar de dieren in de open natuur kan gaan kijken. Met mijn gezin waren we zoveel jaren geleden in een soort dorp beland ergens pal in het midden van een groot bosrijk gebied (we zijn niet zo'n toeristen die de hele tijd de typische wegen opzoeken, we gaan al eens van het paadje af, dat heb je nog wel gelezen in de blog van twee maanden geleden). Het vergde zelfs wat zoektocht om via de bijna zandachtige wegen de weg te vinden naar het dorp. Navigatie hadden we nog niet waardoor de aanwijzingen die ik gaf vanop de landkaart min of meer klonken als volgt: "Aan de derde boom naar links en dan rijden tot aan de volgende struik."

'Dit kan eigen zijn aan je temperament en kan je bijgevolg ook verlammen in bijvoorbeeld belangrijke werksituaties of bij sportwedstrijden.'

Enfin, we kwamen aan in het dorp dat bestond uit enkele hutten en aan de grote vijver stond een grotere houten chaletachtige barak gebouwd, waar de toeristen die het hadden gewaagd om tot daar te komen, vriendelijk werden ontvangen. Onze kinderen volgden ons dartel naar de ontvangstruimte, langs een houten pad vlak aan de rand van de vijver. Want wat gingen doen? Naar krokodillen kijken, joepie! Aan de rand hing een klein bordje om een minimum afstand van één meter van de omheining te bewaren...en het pad zelf was iets van een twee meter breed, veel overschot hadden we dus niet. In een flits herinnerde ik het me dat ik ergens eens had gelezen dat krokodillen kunnen springen naar hun prooien. Er lag dicht bij ons een krokodil wat te kronkelen in het water. Er zullen er meer dan waarschijnlijk wel meerdere in de vijver hebben gelegen, wij werden echter aangetrokken door die ene, redelijk stevige kanjer die me aankeek met zijn prangende ogen. Op dat ogenblik gebeurde er een serieuze 'mindfuck' in mijn hoofd (sorry voor de uitdrukking): je wilt op zekere wijze genieten van het moment dat je deelt met je partner en kinderen, terwijl je andere beelden door je hoofd geslingerd krijgt van die krokodil die komt aangezwommen, zijn aanloop neemt en... een tekening hoef ik er niet bij te maken, toch?

Je kan het verklaren als bang of alert zijn, aan de andere kant zit het 'em ook in het doemdenken: in psychologische termen betekent dit dat je in (vaak stressvolle) situaties alleen maar kijkt naar hetgeen er allemaal kan mislopen, in tegenstelling tot wat er allemaal wél goed kan lopen. Dit kan eigen zijn aan je temperament en kan je bijgevolg ook verlammen in bijvoorbeeld belangrijke werksituaties of bij sportwedstrijden.

Herken jij deze 'mindfuck' bij jezelf, wil je nagaan of die ook bij jouw temperament hoort en/of wil je weten hoe je daar mee kan leren omgaan? Neem dan zeker eens contact op en we praten verder.

I see you,
Ine