De dunne lijn tussen focus en ontlading
De afgelopen Ronde van Frankrijk voor mannen gezien? Wat een interessante ronde was me dat! Niet enkel om het sportieve aspect, ook en vooral hoe er mentaal werd omgegaan met al de verschillende aspecten die de wielersport - en sport in het algemeen - zo mooi maken. Kijk ik ernaar vanuit mijn perspectief als mental coach dan zie je de mooie evolutie van concentratie als in golfbewegingen op en af over het scherm gaan. Je hebt als eerste de start waarbij elkeen, zowel renner als staffmember, hun volle verwachtingen uitspreken en vertellen wat ze allemaal van voorbereiding hebben gedaan. Hier en daar klinkt al een voorwaardelijke verwachting, veroorzaakt door een wat stroeve aanloop naar hun ronde. Het is nog net niet al op voorhand een excuus in de wacht roepen voor moest het dan toch verkeerd lopen. Neen, ga je naar de Ronde van Frankrijk dan wéét elke renner dat hij in orde moét zijn, anders ga je er op een dag onherroepelijk uit. Voorbeelden genoeg.
Een golf van de dunne lijn tussen focus en ontlading, zie je bij elke ritoverwinning. Wil je hét woord van de tour vinden, dan staat 'ongelooflijk' ('incredible') op de ontegensprekelijke eerste plaats. Niemand kan het geloven dat ie net een touretappe heeft gewonnen, allen dromen ze er wel van. De focus om het beste te maken van de etappe loopt tot op de meet, daarna volgt een fractie van ongeloof - vandaar het woord ongelooflijk ;-) - om uiteindelijk bij een ontlading te komen waarbij men tot het besef komt dat de droom net werkelijkheid is geworden. Ik doe hier graag een oproep naar iemand die zich eens wenst bezig te houden met een montage te maken van alle antwoorden van de winnaars achter elkaar te plaatsen en het zal een 'ongelooflijk' resultaat geven. Niets afdoend van de prestaties uiteraard!
'Ze hielden elkaar er aan om tot net zo lang het nodig was, samen de focus te bewaren. En eens iemand met ontlading begon, volgde ook de rest.'
Renners beginnen ook meer en meer te beseffen dat wat je zegt, ook rechtstreeks inwerkt op je eigen performance. Zo was er Tiesj Benoot die daags na zijn valpartij tegen een reporter zei dat hij 'zichzelf niet naar beneden gaat praten' door te veel op zijn verwondingen in te gaan. Neen, hij richtte zich liever op wat hij wél zou kunnen in plaats van te zeggen, bedenken of misschien zelfs vloeken op wat hij dan net even niet meer kon. Verwondingen moeten helen, punt. De manier waarop je ermee omgaat, ligt bij jezelf. Het was duidelijk dat hij nog in de focus zat waar ze met z'n allen vanuit de ploeg zo lang naartoe hebben gewerkt en dat was het geel naar Parijs brengen. Zo lang die missie nog niet volledig was volbracht, bleef de focus daar waar die moest zijn: wat is de opdracht van de dag? Ook Vingegaard, de uiteindelijke winnaar van de Ronde van Frankrijk, weigerde zijn focus op te geven tot zo lang het zeker was dat het geel binnen was. Gemerkt wat hij antwoordde op de vraag die hem enkele dagen voor Parijs werd gesteld of hij zich al zeker waande? Neen, die vraag mochten ze hem nog niet stellen. Topantwoord! Journalisten hun vak is om een antwoord te ontfutselen waarmee ze nieuws kunnen brengen. In eerste instantie leek dit antwoord geen bijzonder nieuws, en toch geeft dit alles weer hoe hij omgaat met het behouden van de focus op het einddoel. Focus op het grotere plaatje, daar waar Wout Van Aert ook zo sterk in is. Het is pas wanneer het einddoel is bereikt, dat alle remmen los gaan en men hun behoud van focus ook kan loslaten. Dan is het tijd voor ontlading! En dat hij niet meer mee spurtte op de Champs Elysées? Dat was perfect te voorspellen. 't Is te zeggen: na zo'n ontlading van daags voordien wanneer het besef kwam dat het einddoel binnen was, is het zelfs als topsporter moeilijk om je nog eens volledig op te laden. En geef toe, als je kan kiezen tussen een sprint die je al eens hebt gewonnen die je nu alleen maar kunt verliezen en samen met je ploegmaats al vierend over de eindmeet te rijden, wat zou jij dan doen? Juist, kiezen voor je ploegmaats. Iets wat de hele ploeg de ganse tour heeft gedaan. Ze hielden elkaar er aan om tot net zo lang het nodig was, samen de focus te bewaren. En eens iemand met ontlading begon, volgde ook de rest. Het is een dunne lijn tussen focus en ontlading.
Liefs,
Ine