Ben je ook al eens van de weg afgeraakt?

Op vakantie in Frankrijk hadden we net in de Pyreneeën met de fiets de Col de Pailhères beklommen. Een prachtige col, met banen die gezapig naar omhoog gaan en zich al kronkelend een weg banen tot boven de 2000m grens. Bovenaan de top ligt er nog sneeuw, wat mijn man dan weer aanzet om met sneeuwballen te gaan smijten. Daar zo hoog denk ik aan het thuisfront en begin ik te videobellen met de kinderen om hen mee te laten genieten van het uitzicht en ondertussen ook live hun grootvader boven te zien komen rijden, want ja, ook hij heeft het op 75-jarige leeftijd toch maar weer netjes geklaard om ook die col te bedwingen: "Komaan, hup hup, nog even je bent er! Ja, goed gedaan!!"

'Ken je dat gevoel van op een rollercoaster in het pretpark waarbij daar helemaal vanboven je karretje de bocht neemt en je zelf nog de illusie hebt dat je volledig boven het ijle van de afgrond hangt en dan pas doordraait? Dat is exact hetgeen ik daar ervaar bij het nemen van elke bocht.' 

De afdaling is er weer eentje om van te genieten en veel te snel gedaan. Daar beneden wacht de mobilhome ons op om ons, helemaal voldaan, naar de eindbestemming van de dag te rijden. En wat doen we dan? De bestemming intikken in de gps en volgen maar. De dame vertelt ons zeer vriendelijk en met een Nederlandse tongval de weg. We verwachten dat we langs min of meer dezelfde weg terug zouden moeten rijden om de Pyreneeën achter ons te laten en toch verrast ze ons door een weg aan te duiden die een heel stuk afsnijdt. Ik kan niet zeggen dat het nietsvermoedend is dat we die weg inslaan, we stellen ons wel degelijk de vraag of het wel kan. Bij het begin van de weg staat immers een bord met een maximum hoogtebeperking en vermits die hoger ligt dan de hoogte van onze mobilhome, slaan we toch af. Maar dan begint het... de baan kronkelt hoe langer hoe meer omhoog en wordt smaller en smaller. Ken je dat gevoel van op een rollercoaster in het pretpark waarbij daar helemaal vanboven je karretje de bocht neemt en je zelf nog de illusie hebt dat je volledig boven het ijle van de afgrond hangt en dan pas doordraait? Dat is exact hetgeen ik daar ervaar bij het nemen van elke bocht. Niet veel verder hou ik het niet meer en floep ik het er uit tegen mijn man die achter het stuur zit: "Ik voel me hier helemaal niet op mijn gemak. Het enige dat ik zie langs mijn kant is afgrond, en die is diep. Héél diep!" De baan is nog net zo breed als één auto - slechts hier en daar een zeer beperkte inham of iets bredere bocht waar tegenliggers elkaar zouden kunnen kruisen - met aan de linkerkant de rotsen van de bergwand en aan de rechterkant dus die afgrond met enkel een lage vangrail die ons ervan scheidt. Na de volgende bocht zien we de reden van de hoogtebeperking: een tunnel, volledig uitgehouwen in de rots, doemt voor ons op. Het is er dan ook nog eentje die een bocht neemt. Wablieft? Moeten wij daar door? Ik stap uit en ga te voet poolshoogte nemen. Terwijl ik nog de opties aan het overdenken ben en ondertussen dalende fietsers aanmaan om snelheid te minderen, is het voor mijn man snel duidelijk: "Dit lukt niet, hier geraken we nooit door, we moeten terug... in achteruit!" Stel je nu even voor dat we daar bijna een kilometer naar omhoog hebben gereden, al kronkelend langs een bergwand, er staan auto's voor én achter ons en we kunnen geen kant meer op. Heb je het beeld? Dat zijn wij... duidelijk de juiste weg even afgeraakt... Uiteindelijk geraken we weer helemaal beneden, netjes in achteruit gereden en met dank aan de geduldige automobilisten en dalende fietsers.

Ben jij ook eigenwijs, euh, ambitieus in het nemen van je wegen en geraak je daarbij ook al eens de juiste weg kwijt? Neem dan gerust eens contact met me op zodat je via coaching leert hoe je wél de juiste eigen(wijze) weg neemt.

Liefs,
Ine